16

==

‘Mijn hemel, ben je ziek?’

Sandra schrok van hoe haar zus naar haar keek. ‘Hoe bedoel je? Ik ben helemaal niet ziek. Hoezo?’ Ze ging met een hand naar haar gezicht. Zag ze er zo vreselijk uit? Zag ze bleek?

Of was het gewoon het groene haar?

‘Je bent zo dun!’

‘Niet dun!’

‘Nou, niet voor een gewoon persoon,’ zei Tiffany, afschuwelijk eerlijk als altijd. ‘Maar voor jouw doen. Hoeveel ben je afgevallen?’

‘Dat weet ik niet.’ Natuurlijk wist ze dat wel. 11,3 kilo. Maar om de een of andere reden schaamde ze zich ervoor om het met Tiffany over de details te hebben. Misschien kwam het doordat het leven voor Tiffany altijd zo moeiteloos ging dat Sandra niet wilde toegeven hoezeer ze zelf worstelde. ‘Ik probeer gewoon verstandig te eten.’

‘Ik niet.’ Tiffany klopte op haar zwangere buik. Die was nog nauwelijks zichtbaar. ‘Ik ben zo’n vreetzak.’ Ze ging Sandra voor een enorme glimmend witte keuken in die op hole vijf van de nieuwste baan van de golfclub van Coronado uitkeek.

Tiffany was tijdens haar eerste zwangerschap zeven jaar geleden ook een enorme vreetzak geweest, maar aan het einde had ze zowel een perfect dochtertje – Kate – als haar figuur teruggekregen. Het was om gek van te worden.

‘Wil je koffie?’ vroeg Tiffany, waarna ze een vies gezicht trok. ‘Het is wel decafé.’

‘Lekker.’ Sandra ging op een beklede barstoel zitten. ‘Hoe gaat het?’

‘Prima.’ Tiffany zette een beker voor Sandra neer en liep daarna naar de koelkast om er een melkkannetje uit te halen dat ze ook op de bar zette. ‘Ik heb van de week mijn achttienwekenecho gehad en ze zeiden dat het kindje helemaal gezond is. Kate is dolenthousiast. Charlie ook.’ Ze zweeg iets langer dan Sandra verwachtte. ‘Ik ook, natuurlijk.’

‘Geweldig.’ Sandra goot wat melk in haar koffie en roerde, waarna ze keek hoe de draaikolk verdween. Toen keek ze naar Tiffany. ‘Weet je al of het een jongen of een meisje is?’

‘Dat konden ze wel zien, maar Charlie wil verrast worden, dus ik heb geen idee. Maar ik denk dat het een jongetje is.’

‘Wauw, een jongen! Dat zou wel vreemd zijn, hè? We zijn in zo’n meidenhuis opgegroeid.’

‘Ja. Ik...’

Sandra legde haar lepeltje weg en keek naar haar zus. Tot haar verbazing barstte Tiffany in snikken uit. ‘Wat is er? Tif, wat is er aan de hand?’

Tiffany stopte haar gezicht in haar handen en schudde haar hoofd. ‘Niks.’

‘Is echt alles goed met de baby?’ Sandra sloeg een arm om haar zus en wilde dat hun moeder erbij was, die kon hier veel beter mee omgaan. Ze had geen ervaring met het opvangen van een onzekere Tiffany. ‘Hou je iets voor me achter?’

‘Met de baby is alles goed.’ Tiffany snufte en veegde voorzichtig de tranen onder haar ogen weg zonder haar make-up te ruïneren. ‘Het is alleen... Dit is zo egoïstisch dat ik het niet eens kan zeggen.’

‘Wat ís er?’ Sandra werd ongerust. Stond Tiffany op het punt een affaire of iets dergelijks op te biechten? Dat was het, Charlie had natuurlijk een affaire. Sandra had hem nooit helemaal vertrouwd. Hij was zo kil. En een beetje gemeen. ‘Misschien moeten we mam bellen en vragen of ze hierheen komt?’

‘Nee,’ snauwde Tiffany. ‘Het laatste wat ik nu kan gebruiken is dat zij me komt vertellen hoe geweldig alles is en hoe perfect mijn leven is enzovoort enzovoort enzovoort.’

Nu ze erover nadacht, was Sandra ook niet al te dol op die gesprekken. Ze greep Tiffany’s smalle schouders vast en keek haar recht aan. ‘Wat is er aan de hand? Vertel het me.’

Tiffany sloot haar ogen even, haar mond trilde licht van onuitgesproken afschuw, en gaf toen toe: ‘Ik weet niet wat...’ Ze slikte. ‘Ik weet niet wat ik met de penis moet.’

Dit was niet een zin die Sandra ooit eerder had gehoord, dus ze kon hem alleen maar herhalen. ‘Je weet niet wat je met de penis moet? Hoe bedoel je?’

‘Van de baby. Ik weet niet wat ik moet doen als het een jongetje is. We hadden geen broers of neven of wat dan ook. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, was ik al helemaal klaar voor roze kinderkamermuren, lakentjes met volants en poppen en Disneyprinsessen...’ Ze barstte in tranen uit.

‘O, Tif.’ Sandra klopte haar op de rug, niet wetend wat ze verder moest zeggen of doen. ‘Het komt wel goed. Echt.’ Ze wilde er niet aan toevoegen dat ze dacht dat Tiffany last had van hormonen, maar ze dacht wel dat dat een deel van het probleem was.

‘Het spijt me,’ zei Tiffany door hortende ademhalingen heen. ‘Ik hou echt van de baby. Een deel van me is teleurgesteld dat het geen klein meisje is, maar voor het overgrote deel ben ik gewoon bang dat ik als moeder niet goed genoeg zal zijn omdat ik niet weet hoe ik hem moet leren om een jongen te zijn.’

‘Ik neem aan dat dat vanzelf gaat.’

‘Niet per se. Wat dacht je van hygiëne? Wanneer zal hij zich moeten gaan scheren? En natte dromen? Ik weet niet hoe ik hem dat soort dingen moet uitleggen. Ik kan me niet eens voorstellen ooit dat gesprek te voeren.’

Sandra lachte zachtjes. ‘Nou, ten eerste kun je je dat gesprek niet voorstellen omdat je het kleine ventje nog niet eens kent. Dat gaat straks allemaal vanzelf. En vergeet niet dat Charlie er ook nog is om die moeilijke mannengesprekken op zich te nemen.’

‘En als hij er niet is?’ jammerde Tiffany.

Sandra antwoordde voorzichtig: ‘Heb je reden om te denken dat dat niet zo is?’

‘Nee.’ Tiffany pakte een tissue uit de doos op de bar en snoot. ‘Je denkt vast dat ik gek ben.’

‘Nee, helemaal niet. Ik denk dat zwanger zijn heel zwaar is. Je voelt dingen die je niet zo vaak hebt gevoeld.’

Tiffany knikte. ‘Maar dat betekent niet dat ze niet echt zijn.’

‘Nee, dat klopt. Het betekent wel dat het misschien niet zo angstaanjagend hoeft te zijn.’

‘God.’ Tiffany kneep haar ogen stijf dicht en schudde haar hoofd. ‘Ik kan wel een martini gebruiken.’

‘Ik zal er over vier maanden eentje meebrengen voor je naar het ziekenhuis. Wat wil je, Appeltini?’

‘Bosbessen.’ Tiffany kon weer een beetje glimlachen. ‘Maar misschien smacht ik dan wel weer naar iets heel anders.’

Ze lachten en na een tijdje zei Tiffany: ‘Weet je wat me het meeste beangstigt?’

‘Nou?’

‘Stel dat hij meer over zijn familiegeschiedenis wil weten?’

Sandra lachte. ‘Geen enkel probleem, toch? Dan haalt papa gewoon die stamboom tevoorschijn waar hij drie jaar aan heeft gewerkt in de Library of Congress en...’

‘Ik bedoel van zijn, je weet wel, echte familie.’

Sandra fronste haar voorhoofd. ‘Ik kan je niet volgen. Wiens echte familie?’

‘Van de kinderen!’

‘Goed. Oké, dus, zoals ik al zei, kan papa...’

‘Sandra, ik ga niet tegen hem liegen!’

‘Tegen wie?’

‘Kate en de baby!’

‘Waar heb je het over?’ Toen kreeg Sandra een ingeving. ‘Wacht even, is Charlie geadopteerd of zo?’

‘Charlie niet,’ zei Tiffany ongeduldig, terwijl ze Sandra streng aankeek. Toen veranderde haar gezichtsuitdrukking een tikje. ‘Mijn god, meen je dat?’

Dit was té vreemd. ‘Wat?’

‘Weet je het niet?’

‘Help me dan, Tiffany, het kan me niet schelen dat je zwanger bent, als je me nu niet vertelt wat er in godsnaam aan de hand is, rammel ik je door elkaar om erachter te komen.’

‘Sandra.’ Haar ogen, die een paar tellen geleden nog glansden van zelfmedelijden, vertoonden nu medelijden voor Sandra. ‘Charlie is niet geadopteerd, maar ik.’

***

Beste mevrouw Rafferty:

Met veel plezier hebben we Bethesda Commons Apartments gerund en u in de afgelopen vijftien jaar allemaal leren kennen. Maar de tijd staat niet stil, en we hebben besloten al onze eenheden in koopflats te veranderen. Als de bewoner krijgt u het eerste recht om te weigeren, en u hebt ook de unieke mogelijkheid om voor een lagere prijs te kopen.

Alle eenheden zullen 3725 dollar per vierkante meter gaan kosten. Dat betekent dat degenen van u in een tweekamerwoning ongeveer 340 . 000 dollar zullen betalen, en die met twee slaapkamers ongeveer 416 . 500 dollar. Wij beschouwen dit als zeer concurrerende en eerlijke prijzen, en met de rentevoet straks op zijn laagst, kunt u zeer plezierig eigenaar worden voor slechts een bescheiden verhoging van uw huidige maandbedrag.

De laatste van uw huurcontracten duren tot 1 oktober, en als cordiaal gebaar naar u allen, kunt u van maand tot maand blijven huren als uw contract eerder dan dat afloopt. Dat zal u voldoende tijd geven om uw beslissing te maken en financiering voor uw aankoop te regelen of nieuwe woonruimte te zoeken.

Zoals gezegd, het was een genoegen om u allen te ontmoeten en we wensen u geluk bij welke keuze u ook maakt.

==

Hoogachtend,

Artie en Fred Chaikin,

Uw Managementteam

==

Lorna moest dus echt haar post niet meer openmaken. Het was altijd – maar dan ook altijd – slecht nieuws.

340.000 dollar. Alsof haar schulden nog niet hoog genoeg waren. Ze ging online en zocht een hypotheekberekenaar. Zonder inbreng van eigen geld – en dat was de enige manier waarop ze ook maar kon overwegen een hypotheek te krijgen – zou ze maandelijks meer dan 2200 dollar moeten betalen. Dat was duizend dollar meer dan ze nu betaalde!

Noemden ze dat een ‘bescheiden verhoging’?

En dan was er nog niet eens rekening gehouden met onderhoudskosten, wat die ook mochten zijn. Lorna had over woningen in de buurt getallen van in de honderden gehoord.

Wat nu? Ze zat tot haar nek in de schulden, haar kredietwaardigheid was een ramp, en ze stond op het punt om haar huis kwijt te raken. Ze moest íéts doen; ze kon deze informatie niet zomaar negeren en hopen dat er iets zou veranderen.

Nee, dat was onzin. Ze hoefde niet te hopen dat er iets zou veranderen, ze moest de verandering zelf in gang zetten. Ze moest een beter betalende baan zoeken, of een baan erbij nemen.

Maar eerst moest ze een woning zoeken.

Ze pakte de krant, die ze al ongelezen in de papierbak had gelegd, en ging op de sofa zitten om naar andere huurhuizen in de omgeving te kijken.

Het bleek dat de prijzen flink waren gestegen sinds ze in de Commons was komen wonen. Om ergens in deze buurt te kunnen blijven wonen, moest ze minstens driehonderd dollar meer dokken dan nu. En dat was dan nog voor de armoedigere appartementen.

Tenzij ze beter werk kon krijgen, zou ze verder Montgomery County in moeten verhuizen. Misschien zelfs naar Frederick County. Maar de gedachte dat ze vijfentwintig, dertig of zelfs veertig kilometer naar haar werk moest rijden vanuit een dertien-in-dozijn voorstedelijke enclave was te deprimerend.

Ze bladerde door de pagina’s met ‘personeel gezocht’ en omcirkelde een paar dingen die oneindig saai leken maar veelbelovend waren wat betrof salaris en extra’s.

Op haar computer printte ze een aantal kopieën van haar cv om naar de postbussen in de advertenties te sturen.

Daarna logde ze in op eBay om zichzelf te belonen met wat leuks na de deprimerende taak van het zoeken van een baan. Misschien zou ze een paar Prada’s voor 4 dollar 99 kunnen kopen omdat de verkoper per ongeluk Preda’s had ingetypt. Dat soort trucjes had ze gaandeweg ontdekt. Helaas was Shoegarpie ook zover, zodat ze evengoed nog om dezelfde schoenen streden. Maar Lorna maakte niet meer de fout om haar met zoveel te overbieden.

Ze had ook Paypal.com ontdekt, dus nu kon ze haar veilingen direct betalen zonder naar de bank te hoeven en haar waardigheid op het hakblok te leggen door om een cheque te smeken.

Ze klikte door de lijst met designerschoenen in maat 38 en vond tot haar genoegen een paar volkomen gave tweekleurige vintage Lemer-pumps voor maar 15 dollar 50. De hakken waren fabelachtig hoog en de voetboog was zo elegant dat het, op het overleer na, wel sexy riempjessandalen hadden kunnen zijn.

Tot nu toe leek Shoegarpie ze nog niet gezien te hebben, en met minder dan zes uur tot de eindtijd van de veiling, steeg Lorna’s hoop.

Toen kreeg ze een ingeving.

Als ze dit objectief bekeek – en het werd tijd dat ze dat deed – was ze écht schoenverslaafd. Ze kon zichzelf of haar neiging om meer schoenen te kopen niet in de hand houden. Met creditcard, contanten, het maakte niet uit, ze kon haar aankopen altijd voor zichzelf rechtvaardigen, en dat maakte haar leven kapot.

Het oprichten van Anonieme Schoenverslaafden was een goede eerste stap geweest. Het was niet als een drugsverslaving, dus de schoenen zelf deden haar geen kwaad. Het was het uitgeven... het te veel uitgeven van geld. En daarom was eBay... goed, toch?

Ze was er niet helemaal zeker van, maar één ding wist ze wel zeker: het werd tijd dat ze deed wat ze al lang geleden had moeten doen.

Ze opende haar vriezer en haalde de bak met verschillende smaken ijs eruit die ze had gekocht voor een te uitgebreid etentje dat ze zes maanden geleden gegeven had. Ze zette de bak in de gootsteen, haalde de deksel eraf en liet warm water over het gekristalliseerde ijs stromen tot het genoeg gesmolten was om het geheim dat zich er binnenin bevond te onthullen:

Haar creditcard van Nordstrom.

Misschien had die, omdat het een creditcard van een warenhuis was, niet op Phil Carsons lijst gestaan toen ze van hem haar pasjes moest inleveren. Dus had ze hem gehouden, voor het geval dat, een soort emotionele kruk waar ze op kon steunen als ze hoognodig moest shoppen.

Ze had hem sindsdien al twee keer gebruikt, voor online aankopen. Het nummer wist ze namelijk al een eeuwigheid uit haar hoofd.

Door hem in het ijs te verstoppen was het alleen maar smeriger geworden om hem eruit te halen en ermee naar de winkel te gaan.

Nou, daar moest nu een einde aan komen. Ze moest van deze laatste keten af die haar, financieel, aan haar verslaving bond.

Ze liep naar de telefoon en toetste langzaam het nummer in dat achterop stond. Gelukkig nam er meteen iemand van de kredietafdeling op zodat Lorna zichzelf moest dwingen iets te zeggen voordat ze het zichzelf uit het hoofd kon praten.

‘Ik wil graag een rekening opzeggen,’ zei ze.

Voortaan was het contant of niets.

Het was geen volmaakt plan, maar het was een begin.

Toen de Schoenverslaafden twee uur later arriveerden, was Joss de ster van de avond, want die kwam met prachtige Gucci-pumps aanzetten. Lorna ruilde haar donkerblauwe John Fluevogs ervoor, maar ze waren het waard. De Gucci’s moesten uit de jaren zestig of zo stammen, maar verkeerden in een fantastische staat. Eén ervan had een klein vaag vlekje dat eruitzag alsof er was geprobeerd het schoon te maken. Dat maakte niets uit. Lorna had speciale zadelzeep waarmee dat zo weg was.

Sandra vertelde iedereen over de zwangerschap van haar zus en het feit dat ze net voor het eerst te horen had gekregen dat haar zus geadopteerd was.

‘Waarom hebben ze het haar verteld en mij niet?’ mijmerde ze hardop.

‘Misschien wilden ze niet dat je verwaand zou gaan doen,’ opperde Lorna, en toen Helene haar een blik toewierp, haalde ze haar schouders op en zei: ‘Ik zeg niet dat je dat gedaan zou hebben, ik zeg alleen dat ze daar misschien bang voor waren.’

‘Zou kunnen,’ gaf Sandra toe. ‘Maar het gekke is dat ik juist het tegenovergestelde van verwaand opgroeide. Ik begreep nooit waarom ze zo hun best deden om Tiffany gelukkig te maken terwijl ze al zoveel overduidelijke voordelen had. Ik bedoel, ze is echt beeldschoon. Lang, blond. Ik denk dat ik me in schoenen ben gaan interesseren om het lengteverschil tussen ons te verkleinen. Dat en het feit dat je schoenmaat niet verandert als je zwaarder wordt.’

‘Dat weet ik nog zo net niet,’ zei Helene. ‘Ik ben de laatste tijd een kilootje of twee aangekomen en mijn schoenen knellen nu erg.’

‘Moet je ongesteld worden?’ vroeg Lorna. ‘Vlak ervoor zwel ik altijd op als een ballon.’

Helene knikte. ‘Ik denk dat het iets hormonaals is. Ik hou vocht vast. Toen ik deze maand bij mijn stopweek kwam, werd ik niet eens ongesteld.’

‘Dat is mij een keer drie maanden achter elkaar overkomen,’ zei Sandra. Toen, omdat iedereen naar haar keek, voegde ze eraan toe: ‘Ik slikte hem om mijn cyclus te reguleren. Uiteindelijk werkte het, maar die eerste drie maanden kwam er niks. Ik zou het heerlijk gevonden hebben, als ik niet constant bang was dat het elk moment kon beginnen.’ Ze lachte. ‘Ik heb die hele drie maanden lang maandverband gedragen. Het was net alsof ik weer in de luiers zat.’

‘Het klinkt misschien raar, meiden, maar in mijn geval kon het weleens de voorbode van de overgang zijn.’ Helene knikte somber. ‘Dat kan vanaf je vijfendertigste. Dus misschien heb ik de afgelopen drie jaar wel in geleende tijd geleefd.’

‘Nee joh, je bent veel te jong,’ protesteerde Joss. ‘Dat geloof ik niet.’

Helene haalde haar schouders op. ‘Ik heb alle symptomen. Constant moe, ziekjes, gewichtstoename, trek in bepaald en een afkeer van ander voedsel... Wat? Waarom kijken jullie zo naar me?’

‘Omdat je ook zwanger zou kunnen zijn,’ zei Sandra voorzichtig. ‘Geloof me, ik hoor dit al vijf maanden van mijn zus aan.’

Helene schudde het hoofd. ‘Nou, als ik niet aan de pil was, zou dat het eerste zijn waar ik aan dacht.’

‘Dan is het de pil!’ zei Lorna. ‘Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld als toen ik aan de pil was. Vreselijk! Maar misschien moet je eens naar de dokter.’

Helene wuifde dat idee weg. ‘Genoeg over mij. Ik klaag gewoon maar wat. Hoe gaat het met jullie? Joss? Je bent zo stil vandaag.’

Joss werd rood, wat haar frisse jeugdigheid alleen maar accentueerde. ‘Er is wel iets waar ik jullie mening over wil horen. Ik had toch verteld dat ik aanbiedingen van andere gezinnen kreeg?’ Iedereen knikte. ‘Van de week kwam ik erachter dat mevrouw Oliver zelf ook andere kindermeisjes voorstellen heeft gedaan.’

Lorna was verontwaardigd. ‘Bedoel je dat ze achter jouw rug om andere mensen jóúw baan heeft aangeboden?’

Joss knikte. ‘Raar, hè?’

‘Het is reden om je contract te verbreken,’ snoof Lorna.

‘Volgens mij ook,’ zei Sandra. ‘Dat is hetzelfde als dat je erachter komt dat je vriendje een ander heeft. Dat moest wel zeer doen.’

Joss draaide zich met dankbaarheid in haar ogen naar haar toe. ‘Ja. Ook al ben ik niet zo weg van meneer en mevrouw Oliver, ik vind wel dat ik mijn werk goed doe. De jongens reageren goed op me. Ik heb alles gedaan wat ik moest doen en meer.’ Ze zuchtte. ‘Het is een klap in mijn gezicht.’

‘Maar je hebt andere aanbiedingen gehad,’ herinnerde Helene haar. ‘Kwamen die van mensen als mevrouw Oliver, die al kindermeisjes hebben?’

‘Ik denk het,’ zei Joss bedroefd. ‘Lois Bradley misschien niet.’

‘Dan hou je haar in gedachten,’ zei Helene serieus. ‘Voor het geval dat. Je wilt niet werken voor iemand die haar kindermeisje bedriegt.’

‘Nee,’ was Joss het met haar eens. ‘Maar hoe zit het dan met iemand die het kindermeisje van een ander probeert te stelen?’

‘Het is doden of gedood worden in deze wereld,’ zei Lorna.

‘Amen.’ Dat was Sandra, die instemmend knikte met haar nog altijd groene hoofd.

‘Dat is wel een beetje cynisch,’ zei Helene, waarna ze haar schouders ophaalde. ‘Cynisch, maar waar. Luister, Joss, je moet echt naar een advocaat gaan. Laat in elk geval iemand naar je contract kijken om te zien of er een legale manier is om er onderuit te komen.’

‘Nou...’ Joss leek twijfelachtig.

‘Wil je dan wachten tot ze bekendmaakt dat ze iemand anders heeft ingehuurd en een verzonnen reden gebruikt om je te ontslaan?’ Lorna had geen geduld met mensen als Deena Oliver. Ze zag ze constant in het restaurant en had nog nooit een sprankje menselijkheid in hun ogen kunnen ontdekken. ‘Ga naar een advocaat. Dan kun je altijd nog beslissen wat je ermee doet.’

‘Je hebt niets te verliezen,’ voegde Sandra eraan toe.

Uiteindelijk zei Joss dat ze erover na zou denken en misschien een van die advocaten van de tv-reclame zou bellen van wie het eerste consult gratis was.

Maar Lorna had het gevoel dat ze het niet zou doen.

‘Ik vind het heel jammer, maar ik moet gaan,’ zei Sandra rond elf uur. ‘Ik heb een afspraak.’

Lorna trok een wenkbrauw op. ‘Met Mike?’

Sandra bloosde, maar antwoordde volmondig: ‘Ja, dat klopt.’

‘Oo! Vertel eens wat meer over hem,’ vroeg Joss.

‘Het is een jongen met wie ik op de middelbare school heb gezeten. Gek genoeg heb ik nooit wat in hem gezien, maar nu...’ Ze zuchtte. ‘Hij is superknap. We zien elkaar vaak de laatste tijd.’

Iedereen gaf een gilletje van waardering voor deze positieve wending in Sandra’s leven.

Sandra bloosde weer. ‘Jeetje, ik heb helemaal de kriebels van hem. Wat erg.’

‘Toch juist leuk,’ zei Helene, terwijl ze een hand op Sandra’s onderarm legde. ‘We zijn zo blij voor je. En volgens mij maakt hij je gelukkig. Zo zie je er in elk geval wel uit.’

‘En je bent mega afgevallen,’ voegde Joss eraan toe.

‘Elfenhalve kilo,’ antwoordde Sandra, waarna haar vuist de lucht in ging. Het was zo ontzettend onkenmerkend voor haar dat Lorna glimlachte om haar ongegeneerde vreugde. ‘Ik heb er hard voor gewerkt.’

‘Gefeliciteerd!’ zei Lorna gemeend, en de andere twee vielen haar bij met felicitaties en opmerkingen over hoe zichtbaar en spectaculair de verandering was.

De avond eindigde met die positieve noot. Iedereen was zo blij om de voorheen zo verlegen en onzekere Sandra uit haar schulp te zien kruipen dat ze allemaal hun eigen zorgen opzijzetten en met haar meevierden.

Toen iedereen weg was, ruimde Lorna de wijnglazen en andere afwas op en ging daarna achter haar computer zitten om op eBay in te loggen.

Shoegarpie was langs geweest!

De prijs van de Lemers was opgedreven tot 37 dollar 50.

Lorna had zichzelf beloofd niet meer dan twintig dollar te bieden, en ze wist dat dat zelfs waarschijnlijk al te veel was voor haar budget.

Maar ze zou een nieuwe baan nemen; de gebeurtenissen van de afgelopen week hadden dat wel duidelijk gemaakt. Dus dan zou ze een betrouwbaarder inkomen hebben. En ze kon de nachtdienst bij Jico blijven doen, dus eigenlijk zou ze een dubbel inkomen hebben. Binnenkort. Want bedrijven adverteerden niet met vacatures als ze die niet wilden vullen.

Waar zou ze ooit nog zulke pumps kunnen krijgen? Ze waren víntage. Dit was de laatste kans dat ze ooit zoiets kon bezitten.

Ze zag ze zichzelf al aan de Schoenverslaafden showen.

De tijd drong. De eindtijd van de veiling was over vijf minuten en zesenveertig, vijfenveertig, vierenveertig...

Ze typte 61 dollar 88 in en wachtte met ingehouden adem af.

er is al een hoger bod, zei het scherm.

‘Shit!’ Ze typte 65 dollar 71 in.

er is al een hoger bod.

Ze keek naar het scherm. Shoegarpie weer. Natuurlijk. Met vier minuten en minder dan tien seconden te gaan, zou Shoegarpie dit gaan winnen als Lorna niet snel was.

99 dollar 32.

je bent de hoogste bieder.

‘Ha. Pak aan, Shoegarpie!’

Ze ververste de pagina. Ze was nog steeds de hoogste bieder. Mooi. Ze bleef vernieuwen terwijl de minuten wegtikten. Drie minuten en tien seconden... twee minuten en vijftig seconden... twee minuten en vijfendertig seconden... twee minuten en tien seconden...

Bam! Daar had je het!

je bent overboden.

Haar verstand verliet Lorna als een harde windvlaag. Ze zou Shoegarpie koste wat kost verslaan.

Het was gewoon gekmakend dat die vrouw – of man – ergens achter een computerscherm zat en biedingen intypte die Lorna geld kostten. En waarvoor? Ze zou Shoegarpie onder geen beding laten winnen.

Ze typte een maximumbod van 140 dollar 03 in.

je bent de hoogste bieder.

De prijs liep op naar 110 dollar 50 – blijkbaar Shoegarpies maximum – en bleef daar steken.

Met bonzend hart drukte Lorna steeds maar weer op vernieuwen, en ze zag tot haar vreugde dat ze nog steeds de hoogste bieder was. Nog minder dan een minuut. De finish was in zicht. De pumps waren van haar. Ze waren binnen handbereik. Over een paar seconden zou het officieel zijn.

Tien, negen, acht – Lorna vernieuwde de pagina – vijf, vier – ze was nog steeds de hoogste bieder! – drie, twee, één – ze drukte weer op vernieuwen, nu zeker van haar overwinning.

En daar stond het.

152 dollar 53. Winnaar: Shoegarpie.

Lorna kon het niet geloven. Ze was er ondersteboven van. Shoegarpie had letterlijk op de allerlaatste seconde Lorna’s maximumbod overtroffen. Met een miezerige 12 dollar 50! Slechts 12 dollar 50 stond tussen haar en de schitterende vintage Lemers! Zo’n klein bedrag.

Shoegarpie had Lorna’s schoenen gestolen.

Toen de verontwaardiging wegebde en Lorna de dingen weer in perspectief kon zien, besefte ze dat de schoenen die ze verloren had niet slechts 12 dollar 50 kostten. Ze had het voor elkaar gekregen om honderdvijftig dollar plus verzendkosten over het hoofd te zien ondanks het feit dat ze op het punt stond haar huis kwijt te raken.

Dat was absurd.

Ze moest zichzelf dwingen orde op zaken te stellen, te beginnen met het plegen van telefoontjes en... Ze dacht even na. Drie, bedacht ze, dríé sollicitatiegesprekken te regelen. Ze zou telefoontjes plegen en cv’s faxen – op blote voeten, desnoods – tot ze drie afspraken had staan.